Moja Współodpowiedzialna podesłała mi przed chwilą artykuł, który wskazuje na bardzo ważną rzecz. Clou tej krótkiej notatki są słowa opiekuna wystawy: Styliści ubierający gwiazdy pop wykorzystują przeważnie katolickie symbole, bo katolicy są bardziej tolerancyjni. To, co robi się z katolicyzmem w modzie, nie dałoby się zrobić z islamem. Wydaje się, że w artykule zdanie to ma charakter luźnej obserwacji i jest do zaobserwowanego zjawiska nastawione neutralnie lub umiarkowanie pozytywnie.
Trzeba jednak postawić pytanie, jak zdanie to powinno funkcjonować w myśleniu katolików? Czy to na pewno fajnie, że jesteśmy bardziej tolerancyjni i postępowi niż muzułmanie, niż Żydzi, niż wszyscy inni?
Jest taki felieton Łysiaka (również podesłany przez moją Współodpowiedzialną), z którym można się zgadzać albo nie, który może trochę razić formą, dosadnością, ale zawiera istotną, moim zdaniem myśl. Cytowane przez niego zdanie: W pozornie chrześcijańskiej Europie chrześcijaństwo stało się najbardziej okpiwaną religią nie jest specjalnie odkrywcze, ale też wcale nie taka jest jego rola.
Czy jako chrześcijanie, katolicy, robimy wszystko, co w naszej mocy, aby chrześcijaństwo miało należne mu miejsce i, przede wszystkim, aby Bóg był Bogiem, a nie maskotką albo - z drugiej strony - przedmiotem kpiny?
Nie rzucim, Chryste, świątyń Twych. Jako dziecko (i potem także) bardzo nie lubiłam tej pieśni. Bo taka patetyczna, bo taka górnolotna, bo taka nieaktualna. Może pora zrobić coś, żeby ponownie stała się aktualna? Żeby tak się stało - trzeba pracy mojej, Twojej, Waszej, naszej. Nie rzucim, a nie nie rzucę.
Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego. (2 Tm 2,13)
"Błogosławieni jesteście, gdy wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami" Mt 5,11-12
OdpowiedzUsuń